مفهوم «توسل» را بیان کرده و سابقه تاریخی اعتقاد به آن را در باورهای جاهلیت شرح می‌دهد. یکی از بزرگ‌ترین نقاط تفاوت اهل سنت با شیعیان، اعتقاد به توسل و ارجاع و استغاثه به ائمه و اولیاء در گذشته برای وساطت به درگاه خداوند متعال جهت بخشش گناهان است و شیعه تا جایی در این امر پیش رفته که ده‌ها دعا و مناجات واجب و مستحب در این مورد جعل کرده است. نویسنده این کتاب می‌کوشد تا پیشینه تاریخی این اندیشه را از دوران جاهلیت بیرون آورد و با استعانت از آیات قرآن مجید، بطلان آن را به اثبات رساند تا نشان دهد که یکی از اهداف اسلام، برچیدن بساط شرک و چندخدایی و توسل بوده است. وی در آغاز، چگونگیِ ورودِ اعتقاد به بت و معبودهای مصنوع به جزیرة العرب را شرح داده و انواع خدایان عربِ جاهلی را معرفی می‌کند. آنگاه به ظهور اسلام و تأثیری می‌پردازد که اندیشه توحیدی آن، بر باورهای جاهلی داشت. او با اشاره به آموزه‌های اصیل و صریح اسلام نشان می‌دهد که مفهوم توحید چیست و اعمال شرک‌آلود چگونه باعث محوِ حسنات می‌شوند.