معرفی و بررسی احادیثی است که روحانیون شیعه در بحث و مناظره با علمای سنی از کتاب‌های حدیثی اهل سنت نقل نموده و از آن به نفع خود استفاده می‌کنند. هدف نویسنده از نگارش این اثر، اثبات بی‌بها بودن اینگونه استدلال‌ها و نشان‌دادن ضعف و سستی برداشت شیعیان از این احادیث است. وی در آغاز ضمن معرفی فرقه‌های «اخباری» و «اصولی» و نگرش هرکدام به مقوله حدیث، به اجتهاد به عنوان شرط لازم برای تفسیر حدیث اشاره کرده و بدین صورت، بسیاری از روحانیون شیعی را فاقد حق و اجازه برای استدلال حدیثی می‌داند. او با اشاره به ده‌ها حدیث بی‌پایه و اساس در کتب شیعه به عنوان مُشتی از خروار ضعف بسیاری از آنها را ثابت می‌کند. آنگاه،ضمن نقل احادیث متعدد به عنوان نمونه‌ای از هزاران حدیث منقول، از ایمه شیعه در کتب اهل سنت، بی‌طرفی و عدالت آنان را در نقل حدیث نشان می‌دهد و سپس شیوه خدعه‌آمیز روحانیون شیعه را در نقل روایات از کتب حدیث، روایت می‌کند.