ردّیه‌ای است بر دیوان حافظ و اخلاق و منش و اعتقاداتی که در اشعار او بیان شده است. به گفته مولف، هدف از نگارش این اثر، مبارزه با تفکر اباحی‌گری و جلوگیری از بیکاری و تنبلی و ضعف جامعه است که به زعم وی، یکی از نتایج گسترش اشعار حافظ و امثال او در جامعه اسلامی است. بدین منظور، در برابر بسیاری از غزل‌های حفظ غزلی با همان وزن و سجع و بحر عروضی، تحت عنوان حافظ شکن سروده و بدین صورت، دیدگاه‌های اسلامی و توحیدی خویش را در اختیار خواننده قرار می‌دهد. وی در مقدمه‌ای مفصل به ویژگی‌های شعر و شاعر از نگاه شریعت پرداخته و رویکرد عمومی جامعه را در برخورد با اشعار حافظ نقد می‌کند. در ادامه، مولفه‌های عرفان حقیقی را برشمرده و روایاتی از ایمه در کمالات انسانی می‌آورد و سپس نگاه فلاسفه و عرفا را نسبت به الهیات بازگو می‌کند.